De laatste blog is van 2016 en sinds die tijd is er heel wat water door de Rijn gestroomd. En gevallen op de Eng, uit de lucht, of uit de kraan. En dat is maar goed ook, want anders zitten we in no time in de Sahara ad Rijn.
We stonden er in 2016 niet echt bij stil, bij dat water, laat staan de hoeveelheid water. Nederland heeft er genoeg van op voorraad, dus geen zorgen. OK, er waren een paar wetenschappers, die een vingertje opstaken over een klimaatverandering. Dat het warmer zou worden, enzo. Maar ja, die warmte is welkom en wat enzo inhoudt, dat was speculeren.
Maar toen begon het gesodermieter, het was heet en droog in 2018. Was schrikken, maar toen 2019 en 2020 nog een extra duit in het zakje deden, zat de schrik er pas goed in. Ook bij mijn echtgenote, die er schoon genoeg van had dat de planten in de borders zwaar gebukt gingen onder de hitte golven. En dan heb ik het nog niet eens over het niet meer zo groene gazon.
Het werd tijd voor een beregeningsinstallatie. Dat zou ze leren, met dat gezeur over de klimaatverandering.
Alle gekheid op een stokje, we vonden dat we wel wat meer konden doen, voor de moesen in de tuinen, want die gebruiken het dure (lees veel te zuivere) drinkwater. Waarom sluiten we ook niet een set tuinen aan op de installatie? Doen we!
De tuinders moesten aan de bak! Ja, als je kwaliteit wilt moet je er zelf bij zijn. Inmiddels zijn we bijna aan het einde van seizoen twee. Dat is leuk zult u denken, maar wat heb ik hieraan? Goede vraag, zeker ook omdat onze pomp zijn handen vol heeft aan de tuinen, inclusief een dikke 20 schapen (goed voor 120 liter per dag, de zuipschuiten). Trouwens, die paar tuinen, incl. paarden en schapen, water geven via het oppompen van grondwater heeft geen effect op het grondwater nivo. Niet te meten volgens de geleerden van het Waterschap.
Wat heb ik eraan? Nou mij zette het in 2020 wel aan het denken. We krijgen te maken met lange droge periodes, maar ook met natte periodes in het najaar en winter (zoals nu; 3 dagen nattigheid en de regenmeter stroomt over). In combinatie met de zandgrond, niet echt ‘a winning team’. Wat betekent dat voor de Eng, kunnen we van de Eng gebruik blijven maken op dezelfde manier als nu? De mais zal het wel overleven. Hoewel het is maar de vraag of er nog zoveel hectare moet worden ingezaaid, kijkend naar de stikstof problematiek.
Inmiddels hebben twee groepjes studenten twee kleine onderzoekjes gedaan naar bovenstaande problematiek genaamd duurzaam watergebruik. De komende maand wordt het finale verslag gemaakt en gepubliceerd.
En …. we nodigen u allemaal uit om dit metelkaar te bespreken op 16 januari 2024. En daar hebben we wel wat aan! Of zouden we er dan nog steeds niks van leren? Vast wel 😉
Groet, Marten Renkema
PS: U hebt onder deze blog de mogelijkheid om een reactie te plaatsen. We waarderen het zeer dat mensen hun mening ventileren.
