In de herfst is de Wageningse Eng misschien wel op zijn mooist. De geel-bruine en oranje tinten van de geoogste percelen en de afstervende bladeren kleuren dan het landschap. Dit jaar worden de bladeren niet zomaar door een storm van de bomen geblazen. Daardoor krijgen de eiken de kans om – zoals hier langs de rand van de begraafplaats – met de zon op hun blad, ons te doen geloven dat de zomer nog even nagloeit.
Conny Almekinders
